Lesar-Jens, eller Jens Olsen Kjellerholen var og er fortsatt en kjent bygdeoriginal her i Fet. Han var født i Falldalen, på husmannsplassen Kjellerholen under Tveiter i 1822. Mora døde da Jens bare var ni år, og en trur at det var ho som lærte ham å lese og som han kanskje arva begavelsen etter. Faren skal ha vært noe spesiell i følge Ola Svinndal som var bestyrer i Fet Spareforening, ”Spare” fra 1889 til 1896. Han utga i 1923 boka "Paa vidotta", ei samling med småhistorier, og var nok noe spesiell han også. Hans fulle navn var Ole Karelius Jakobsen Svinndal og han var en ivrig skribent på nynorsk. Han kalte sønnen sin for Aasmund Vinje, mer nynorsk kunne det knapt nok bli.
Svinndal skreiv om Lesar-Jens og faren: ”Sturta det ei krøter på ein gard og han Ola Haugen (faren) fekk njosn i det, kunne en væra stød på at han fekk tak i det, um han so lat grava det oppad av jorda. På den visen var dei aldri sugellause på Haugen. Og han Vesle-Jens voks upp på den ufysne kosten.”. Kjellerholen blei av og til kalt Haugen. Jens hadde en uvanlig stor skalle, og i følge Svinndal skulle en doktor ha sagt at det kunne skyldes fosforen som var i de halvråtne og sjøldaua dyreskrottene som faren fekk tak i. ”Fosfor godt mengt i føda for baan i 6 – 8 aars alderen, faar hjernesellune til aa vekse og trivast, der vet og minne sit.”
Presten og andre rikfolk ville spandere skolegang på Jens, så etter konfirmasjonen dro han til byen. ”Men koss det gjekk, ein vakker dag kom han ruslande heimatt til Fet han. Rømde frå heile lærdommen. Han likte best å lesa det han sjøl vilde og så gjæte kubølinger på Tveiter og paa By. Nokro anna tok han seg ikkje fyre. Han gjorde vel ikkje ein ærlig arbeidsdag i heile sitt liv.” I folketellinga i 1875 ser vi at Jens livnærer seg ved gjeting og ved å binde sopelimer. Han likte seg godt i naturen, han streifa vidt omkring, både i Fet og på Romerike ellers. Kjente tilholdssteder herover er Hærfangkjørka hvor han pleide å gå med kubølingen, Lesarberget på Råmyra og Jensberget som er en bergrabbe med ei lita hule ved Breimåsan i Gansdalen. Han leste alt han kom over, og det i ei tid da det ikke var heilt vanlig å kunne lese og det var lite bøker blant folk flest. Hos oldefaren min som var både graver, lensearbeider og skomaker (han hadde gått i lære og var ingen alminnelig lappeskomaker i følge tante Gunda), pleide Lesar-Jens å komme innom. Han fekk sikkert en matbeta, fortelte siste nytt og satt og les.
Lesar-Jens vandra rundt til han var bortimot de åtti. Ei vinternatt blei han funni i ei snøfonn og brakt til fattiggården på Hov. Han levde noen år til og i folketellinga i 1900 står han oppført som fattiglem og bosatt i drengestua sammen med de andre fattige. Han døde 21. mars 1903. Sambygdinger reiste langt seinere en minnestein som står på kjørkegården, dog ikke der han blei gravlagt.
Dikteren Asbjørn Dørumsgard fra Rælingen har i diktsamlinga ”Attgløymde vers” utgitt i 1947, med et fint dikt om Lesar-Jens:
"Lesar-Jens"
Dette namne sku ha vøri
et av Norges største navn
Dette namnet sku sti skøri
inn i bok og folkefamm.
Dette namne sku ha børi
Norge over hav og hamn.
Slik han fekk det namn han åtte:
Lesar-Jens, for det er sant
at han alltid lesa måtte
og i bøker glea fant.
For ei bok han engong åtte
satt’n ratt si sjel i pant.
Vismann var han fødd og børin
med et minne som var godt.
Det han sa sto liksom skørin
inn i stein og spelmannslått.
Du sto att med skolten ørin
lenge etter han var gått.
Grava hass er låg og grassin
utan stein og minneord.
Jorda ho er våt og vassin,
bare ville blommer gror,
lik han sjølv som bøyd og trassin
etter alle veger for.
Her jeg fletter laubærkransen
om di panne og ditt namn.
Her jeg gir deg sagaglansen
og ditt rom i folkefamn.
Ho vil ha den rette sansen
gjømme deg i minnehamn.
